GANCHILLO
Hacía mucho tiempo que quería hacer una manta de ganchillo, pero me daba miedo. No sabía hacer casi nada, aunque mi madre lo intentó desde pequeña, a mi coser y todo este mundo no me gusta demasiado. Pero fue como un reto que me propuse, y con la llegada para dentro de nada de mi sobrino pensé que podría hacer una pero pequeña. Todavía no me lo creo que ya esté acabada! Ya me lo dijeron: “el ganchillo engancha”, y es cierto! Ahora voy a descansar un tiempo por qué he quedado colapsada de tanto ganchillo, ya que he tenido que darme mucha prisa para hacerlo, pero cuando pueda voy a intentar hacer una de grande para mi con diferentes puntos. Al principió lo dejé unos días… los cuadros no eran cuadros, eran triángulos! Pero poco a poco le cogí el truquillo. Creo que después de todo no nos ha quedado tan mal, ¿no?
Ya veis que no me he liado demasiado, la he hecho toda con un único tipo de punto (o como se llame, lo mío es la cocina todo esto del ganchillo y similares tiene toda una tradición detrás a la que yo he llegado tarde). Gracias a Gabriela del blog “Tejiendo” que me animó a hacerla. En su blog podéis ver el gran significado de mantas tipo ésta que han regalado a los niños de Laureles.
Quiero también dar las gracias a mi madre que fue ella la que juntó toda la manta. Eso si que no me atreví a hacerlo!
Os animo a que provéis a hacer cosas que no habéis hecho nunca, supone un gran esfuerzo pero luego la recompensa vale la pena 🙂
PUNTO DE CRUZ
Estas preciosidades de mantas y de baberos no los he hecho yo. Los hizo mi madre para su nieto Joan, que llegará durante este mes (deciros que después de todo han decido no llamarle Bob Esponja jajaja).
Están hechos punto de cruz, incluso una toallita la hizo mi madre entera. Qué paciencia para hacer esto! Hace muchos años lo probé pero era demasiado trabajo y concentración.
Fotos: Jordi Aymà
Es cert, aquestes coses enganxen. Jo vaig fer durant molts anys punt de creu i apart del fet q et destrosses les cervicals, és una passada lo que relaxa i lo feliç que et sents quan has fet una tovallola, un coixi, uns quadrets o qualsevol cosa.
Felicitats pel nou repte assolit. Ets una crack!!!
per cert, quan vulguis les mides del meu llit………..
Jo mateixa, és una sensació estranya per què es com a estar en tensió fer coses d’estes, per què tens la pressió que surtigue bé, però al mateix temps enganxa. Jo quan vaig acabar tots els quadrets em vaig quedar com a una sensació que em faltava alguna cosa per fer jajaja. Ara ja se m’ha passat.
Dóna una gran satisfacció acabar una cosa així, a mi m’ha fet molta ilu 🙂
Te porto tots los pans que vulgues però mantes no que primer vaig jo jajajajaja. Ho sento!
Te ha quedado preciosa! A mi me saldría un super churro! jajajjajjajaja,…pero a ti se te da todo bien chiquilla!! vaya vaya!! Como lo bordas todo!! jajajaja
Felicidades a tu madre y a ti !! Por estas preciosidades!!
Besitos.
Pao, no se me va todo bien no jajaja. Que yo el punto de cruz lo hacía fatal… elegí algo que me pareció que podría hacer.
Mi madre si que tiene mérito!
Muchas gracias!
Que manualidades tan bonitas!
Besos
Roser, moltíssimes gràcies! A mi la manta m’agrada molt però és que lo del punt de creu és una monada 🙂
hola Glutoniana!
Te ha quedado genial!!!! Felicitaciones! Seguro tu sobrinito la disfrutará…. y verás que esto de los cuadrados es adictivo :-)))
Besos
Gabriela
Gabriela, gracias!! Ai me lo pasé mal al principio eh? Pero luego cuando me puse en serio y salían cuadrados y no triángulos ya no pude parar. Como ya te dije cuando acabe con lo del libro de cuentos seguro que me animo a hacer alguna cosa más. Engancha un poco sí 🙂
A mi me encantan este tipo de manualidades, hice cuadros de punto de cruz y regalé otros muchos porque ya no caben en las paredes de casa (tendremos que mudarnos en alog más grande jajaja), cuando estaba embarazada hice punto y más punto para la peque, vamos que aprender a hacer bolillos es un sueño para mí!
El resultado es estupendo, es un detalle fantástico!!!
No te imaginas cuanto añoro no tener tiempo para este tipo de labores ;o)
Petonets,
Palmira
Palmira, qué bonito debes tener cosas preciosas seguro! A ver si algún día puedes retomarlo 🙂
Muchas gracias! 🙂
¡Pero qué arte!
a mí me dio una temporada por el punto de cruz, pero es demasiada paciencia para mí… algún día probaré a hacer punto, que mi abuela tejía unos jerséis chulísimos que me encantaría aprender a hacer.
Y es verdad que enganchan porque relajan un montón.
Te ha quedado preciosa, enhorabuena por el sobrinito
Teresa, si que se necesita paciencia para el punto de cruz sí… mi madre las pasó canutas con el gatito jajajaja. A mi la calceta no se me da bien, tampoco he probado demasiado, pero el ganchillo he visto que es lo mío. Muchísimas gracias!! 🙂
Jo havia fet molt de punt de joveneta, ganxet i mitja, però ara no tinc temps. L’any passat només em vaig fer una armilla, i un a bufanda pwer a la meva filla gran…
De punt de creu també fa temps que no en faig. La de pitets que havia brodat per als meus filles!!!!
I això de les puntes de coixí… sempre m’ha cridat l’atenció, però ho veig força complicat!!! No fa gaire vaig veure en una trobada de puntaires unes coses maquíssimes! Fins i tot hi havia collarets, arracades… Em va enveja la gent que saps fer aquestes coses tan maques!!!!!
Felicita a la teva mare i la teva sogra!!! Són unes artistes!!!!
Ah, tu no et quedes enrere, eh? Que la manta aquesta es veu perfecta! Cap defecte! I això que és la primera que fas!!!!!
Petons
Margarida, veig que molta gent fa punt de creu. Jo abans no ho valorava tant potser, però com més gran em vaig més bonic trobo estes coses fetes amb tantes hores.
Els bolillos ja et dic jo que és com una secta, no tothom està cridat per saber-ne fer jajaja.
Si que hi han defectillos a la manta però el fotògraf ho va fer d’un angle que no es veuen jajaja. Però per la propera em aprés i quedarà molt millor. Gràcies! 🙂
¡Precioso! yo sería incapaz, en el colegio de monjas nos enseñaban ganchillo y la profesora conmigo se ponía histérica……. ¡¡¡¡¡soy zurda!!!! y torpe para el ganchillo, además según ella, yo hacía el punto al revés…… vamos un desastre, pero esa manta y esos ajuares para el niños son una verdadera obra de arte. Felicidades. Besosssss.
Lupe, ai pobre! Glutoniano también es zurdo y también me cuenta a veces cosas que le pasaban de pequeño. No sois torpes! Lo que no habéis encontrado a nadie que os enseñe a hacer las cosas a vuestra manera. Anda que la monja también… jajaja. A lo mejor sois vosotros los que vais bien y nosotros vamos al revés.
Muchas gracias! Me alegro que te guste 🙂
Menudo arte tienes para todo!!!!!!!!!!!!!Madre mia que manta mas bonita!!!!Y tu madre también una artista!!!!!!!!Que cosas mas bonitas haceis!!!!Un besito guapa!!!!
Pilar, no tengo arte en todo ni mucho menos! jajaja. Fue probar y me salió bien, no a la primera claro, pero con un poquito de paciencia se puede hacer. Luego no me sé coser ni un botón casi no te creas jajaja.
Mi madre si que sabe coser sí! Menos mal de ella que así no nos toca pagar para arreglar pantalones ni nada.
Muchas gracias!
Que bonita y que envidia!!! Mira que me gustaría aprender ganchillo para hacer estas cosas tan chulis 🙂
Eva, a mi me lo dices el año pasado y no me habría visto capaz de hacer algo así, pero mira me animé y el resultado ha sido genial. Es cuestión de buscar algo que alguien te pueda ayudar o dar consejos 🙂
Qué maravilla la gente que hace todas esas obras de arte. Yo le cogí manía en el cole, las agujas y yo no nos llevamos bien 😉
http://tarragonain.blogspot.com.es
jajajaja, mi madre siempre lo ha intentado con nosotras. Se enfada por qué le llevamos siempre las cosas para arreglar y dice: ¿el día que yo no esté qué? Pero es que a mi me da una pereza horrible coses y todo lo relacionado. No tengo paciencia.
Esta mantita se la hice para mi sobrino y eso fue por qué me dio el puntazo. Ni para mi lo hago de momento…
Cada uno a lo suyo, yo hice verdaderos desastres de pequeña y ahora de mayor te puedo hacer una camisa de fuerza en vez de coser un botón jajaja.